Για τη θητεία του στον Άρη, την επιθυμία του που δεν έγινε αληθινή όσο βρισκόταν στο «Κλεάνθης Βικελίδης» και τη φάση με τον Μπουχαλάκη μίλησε ο Μπρούνο Γκάμα.
Ο Πορτογάλος μέσος μίλησε στο gazzetta.gr για τη φάση που έστειλε εκτός διεκδίκησης κυπέλλου τον Άρη, την ψυχολογία και τις αντιδράσεις του Κουέστα στα αποδυτήρια, τους λόγους που έμεινε στο «Βικελίδης» και την «κατάρα» που ακολουθούσε την ομάδα στο θεσμό του κυπέλλου. Επιπλέον, αναφέρθηκε στις διαπραγματεύσεις με τον Καρυπίδη, την πόλη της Θεσσαλονίκης και τον αντίκτυπο της δολοφονίας του Άλκη στα αποδυτήρια της ομάδας.
Στον Άρη έπαιξες κόντρα στον Ολυμπιακό και σκόραρες στο ματς με το τρελό γκολ του Μπουχαλάκη: «Ήταν πολύ δύσκολο. Είχαμε χάσει στο Καραϊσκάκη με 2-1 και κερδίζαμε εντός με 1-0. Είχαμε την αίσθηση πως ήμασταν πολύ κοντά στην πρόκριση στα ημιτελικά του Κυπέλλου και μετά έγινε αυτό».
Πως ήταν ο Κουέστα στα αποδυτήρια; «Μπορείς να φανταστείς πως ήταν πολύ στεναχωρημένος. Είχα πάει να του μιλήσω. Ξέρω πως όταν είσαι σε τέτοια κατάσταση έρχονται άλλοι να σου μιλήσουν και είσαι σε άλλον κόσμο. Σκέφτεσαι “τι έκανα;”. Θυμάμαι του είχα πει “είναι μέρος του ποδοσφαίρου, σε πολλά παιχνίδια ήσουν φανταστικός και θα συνεχίσεις, μη σε παίρνει από κάτω”.
Είναι δύσκολο. Ήταν μια σπάνια περίπτωση που δεν βλέπεις κάθε Σαββατοκύριακο στο ποδόσφαιρο αλλά μερικές φορές συμβαίνει. Ήταν περίοδος Covid και το γήπεδο ήταν άδειο. Ίσως με κόσμο να μη γινόταν αυτή η φάση. Ο κόσμος θα φώναζε. Ήταν μια δύσκολη στιγμή, όπως και ο ημιτελικός του Κυπέλλου με την ΑΕΚ. Κερδίζαμε εντός έδρας, ήμασταν μπροστά με 2-0 και πιστεύαμε πως προκριθήκαμε στον τελικό, όμως δεχτήκαμε γκολ στις καθυστερήσεις και στην παράταση προκρίθηκαν».
Ήταν οι ήττες που «πόνεσαν» περισσότερο όταν ήσουν στον Άρη; «Ο τελικός κυπέλλου είναι μια ξεχωριστή περίπτωση. Θέλεις να παίζεις σε αυτά τα παιχνίδια. Νιώθαμε πως ήμασταν τόσο κοντά. Ήταν αυτό που είπα και πριν. Όταν θες κάτι τόσο πολύ τα πράγματα θα πάνε ανάποδα. Ήταν δυο παιχνίδια που στράβωσαν στο τέλος».
Συζητάγατε μεταξύ σας πως ήταν κάποιου είδους κατάρα ή κάτι τέτοιο; «Το συζητάγαμε. Ήταν δυο χρονιές που αποκλειστήκαμε στο τέλος. Ακόμα και όταν αποκλειστήκαμε από τη Λαμία χάσαμε δυο πέναλτι κατά τη διάρκεια του ματς. Δεν είναι φυσιολογικό. Έχασε ένα ο Καμαρά και το άλλο το έχασα εγώ. Πάντα κάτι συνέβαινε και μέναμε εκτός Κυπέλλου. Υπήρχε πίεση μέσα στην ομάδα για αυτή τη διοργάνωση και πάντα στο τέλος κάτι γινόταν. Λέγαμε είμαστε κοντά και χάναμε τη συγκέντρωση μας. Είναι δύσκολο να πω τι ακριβώς έφταιγε».
Αν ο πρόεδρος έβγαινε και έλεγε αυτή τη χρονιά δεν έχουμε στόχο και θέλουμε απλά να απολαύσουμε το ποδόσφαιρο θα μπορούσαν να το αποδεχτούν Έλληνες φίλαθλοι; «Δεν νομίζω. Το καταλαβαίνω. Ακόμα και για τα αποδυτήρια δεν είναι καλό. Οι παίκτες θέλουν κίνητρο, θέλουν να παίζουν για να νικάνε. Όταν επαναλαμβάνεις συνέχεια “θέλω το Κύπελλο” μπαίνει στο κεφάλι σου και μερικές φορές ίσως δεν είναι ο σωστός τρόπος».
Το πρώτο σου συμβόλαιο ήταν για δύο χρόνια και το ανανέωσες. Εκείνη την περίοδο είχες την ευκαιρία να πας σε άλλη ομάδα στην Ελλάδα; «Ναι είχα κάποιες προσφορές από άλλες ελληνικές ομάδα αλλά στο τέλος αποφάσισα να μείνω στον Άρη. Ήμουν εκεί με την οικογένεια μου και αισθανόμουν καλά. Προτιμούσα να μείνω στο μέρος που μου άρεσε. Ήθελα να κερδίσω τρόπαιο με τον Άρη. Αισθανόμουν πως ήμασταν κοντά αλλά δυστυχώς δεν τα καταφέραμε».
Κι έτσι, εκείνο το καλοκαίρι προκύπτει ο Άρης. Πώς προέκυψε; «Είχα ήδη κάποιες προτάσεις από τη Β' κατηγορία της Ισπανίας, αλλά ήθελα να ανήκω σε ομάδα της πρώτης κατηγορίας. Περίμενα για κάτι τέτοιο... Ετσι ο Θεόφιλος Καρασαββίδης, που μιλάει καλά ισπανικά, ήρθε σε επαφή μαζί μου τον Ιούνιο - Ιούλιο. Μου είπε ότι ήθελε να με φέρει στην Ελλάδα και άρχισε να μου μιλάει αρχικά για την ΑΕΚ, για την οποία ήμουν θετικός φυσικά. Μετά μου είπε για τον Άρη. Ζήτησα να το σκεφτώ, διότι πριν πάω σε μια άλλη χώρα θέλω να μάθω όσο περισσότερα πράγματα γίνεται. Ετσι, όταν ήμουν έτοιμος, είπα το «ΟΚ».
«Ο Βιεϊρίνια μού είπε «έλα - έλα, έρχεσαι στην καλύτερη πόλη»
Πώς θυμάσαι την πρώτη σου μέρα στη Θεσσαλονίκη; «Ήταν μια πολύ ζεστή ημέρα, προσγειώθηκα το βράδυ. Είχα φτάσει με τον ατζέντη μου και ήδη είχα μιλήσει με τον Βιεϊρίνια, αλλά όχι με τον Ούγκο Σόουζα που τον ήξερα. Μετά μίλησα με τον Ματέο Γκαρσία. Ο Βιεϊρίνια μού είπε «έλα - έλα, έρχεσαι στην καλύτερη πόλη. Δεν θα σου λείψει το παραμικρό. Από τα πρώτα άτομα που συνάντησα ήταν ο Ούγκο Σόουζα με βοήθησε να εγκλιματιστώ. Η πρώτη εντύπωσή μου ήταν θετική αλλά δεν περίμενα να είναι τόσο καλά τα πράγματα. Φυσικά είχα μάθει για τον Αρη πόσο μεγάλη ομάδα είναι, αλλά αυτό το πάθος των οπαδών της ομάδας ήταν απίστευτο».
Σου μίλησε για την αντιπαλότητα μεταξύ Άρη και ΠΑΟΚ; «Δεν θυμάμαι, ίσως... Απλά του ζήτησα πληροφορίες για την πόλη και τη ζωή εκεί».
«Με πίεσε πολύ ο Καρυπίδης»
Ο Καρυπίδης τι σου είχε πει; «Με πίεσε πολύ, μου έδειξε εμπιστοσύνη. Μου είπε «σε 'χω δει, ξέρω τι μπορείς να κάνεις». Είναι ένας ξεχωριστός πρόεδρος για εμένα»
Αρα να φανταστώ ότι δεν μετάνιωσες για την απόφασή σου να έρθεις στον Άρη: «Όχι, όχι... Εμεινα στην ομάδα αρκετό διάστημα και από την αρχή το αίσθημα που είχα ήταν πολύ ζεστό. Ο Άρη είναι από τα κλαμπ που ήμουν πολύ χαρούμενος και αγαπούσα να παίζω. Ενιωθα πολύ καλά στην πόλη, η οικογένειά μου ήταν ευτυχισμένη στη Θεσσαλονίκη. Ήμουν καλά από την αρχή εκεί».
Πώς θυμάσαι τα γκολ που πέτυχες κόντρα στον ΠΑΟΚ; «Είναι τα ματς στα οποία θες να σκοράρεις. Είναι απίστευτο να σκοράρεις και νικάει η ομάδα σου σε ντέρμπι. Ο Αρης είναι ομάδα που θέλει να παίρνει τίτλους και τέτοια ντέρμπι μένουν για πάντα μέσα σου».
«Μεγάλος φανατισμός»
Την επόμενη μέρα από το ντέρμπι, όταν έχεις σκοράρει νιώθεις βασιλιάς στην πόλη; «Ναι, είναι αλήθεια αυτό. Ο κόσμος είναι φανατικός με την ομάδα σου και όπου σε δουν σε αποθεώνουν. Στην Ελλάδα υπάρχει μεγάλος φανατισμός σε πολύ έντονο βαθμό. Κι αυτό είναι και καλό και κακό».
Ήσουν στον Άρη την περίοδο που δολοφονήθηκαν ο Τόσκο Μποζατζίσκι και ο Άλκης Καμπανός. Πως ζήσατε αυτές τις ημέρες σαν οικογένεια του Άρη; «Ήταν λυπηρές στιγμές. Δεν μπορείς να περιμένεις, δεν μπορείς να φανταστείς πως θα γίνει κάτι τέτοιο τόσο κοντά στο γήπεδο, μέσα στη μέση του δρόμου. Νέος κόσμος. Ήταν λυπηρό. Στα αποδυτήρια συζητάγαμε πως έγινε κάτι τέτοιο. Εντάξει μπορείς να αγαπάς την ομάδα σου και να είσαι φανατικός, όμως υπάρχουν όρια. Ήταν τραγικό».
Η δολοφονία του Άλκη επηρέασε τα αποδυτήρια του Άρη; «Μας έφερε ακόμα πιο κοντά. Μας έκανε πιο οικογένεια. Οι επαγγελματίες παίκτες πρέπει να είμαστε μαζί σε αυτές τις στιγμές για να προσπαθήσουμε να σταματήσουμε όσο γίνεται αυτά τα φαινόμενα και να κάνουμε τον κόσμο να σκεφτεί για τις πράξεις τους. Δεν είναι φυσιολογικά αυτά. Είναι καλό οι ποδοσφαιριστές να δείχνουν σε αυτές τις στιγμές πως είναι μαζί»
Μίλησες με τους γονείς του Άλκη; «Εγώ όχι. Δεν ξέρω αν μίλησε ο Δεληζήσης που ήταν ο αρχηγός»
Στον Άρη είχες αρκετούς προπονητές, τον Παντελίδη, τον Μάντζιο κλπ. Πόσο εύκολο είναι για έναν ποδοσφαιριστή να δουλέψει με τόσες αλλαγές προπονητών; Μήπως αυτό ήταν το πρόβλημα του Άρη που δεν κατάφερε να πλησιάσει στον στόχο του Κυπέλλου; «Θυμάμαι μερικές φορές όταν ήμουν εκεί και έδινα συνεντεύξεις έλεγα πως όταν θέλεις ένα πράγμα τόσο πολύ απλά δεν έρχεται. Υπήρχε μεγάλη πίεση στην ομάδα για να νικάει. Και οι άλλες ομάδες ήθελαν να νικήσουν. Δεν είναι καλό να βάζεις τόση πίεση και να θέλεις τόσα πολλά. Πρέπει να κάνεις τα πράγματα με το σωστό τρόπο για να έρθουν νίκες. Ίσως από τον Άρη έλειπε η σταθερότητα. Συμβαίνει στο ποδόσφαιρο να αλλάζουν προπονητές.
Μερικοί παίκτες είναι πιο υπομονετικοί με τους προπονητές σε σχέση με άλλους. Πρέπει να υπάρχει σταθερότητα, μια βάση παικτών που εμπιστεύεσαι και γύρω από αυτούς να χτίσεις μια ομάδα. Αυτό δεν γίνεται με τη μία. Θέλει χρόνο. Δυο - τρία χρόνια. Έτσι βλέπω το ποδόσφαιρο. Ο Άρης έχει πολλούς οπαδούς, πάντα καλή ατμόσφαιρα στα εντός έδρας. Η ομάδα ήθελε πάρα πολύ να πάρει το Κύπελλο και να είναι κοντά στην πρώτη θέση στο πρωτάθλημα. Επειδή είναι δύσκολο να αλλάζεις 15-20 παίκτες κάθε σεζόν πρέπει να δίνεις χρόνο στην ομάδα».
Ποιες ήταν οι δυσκολότερες στιγμές στον Άρη; Μερικές φορές υπήρχαν και έντονες αντιδράσεις από μερίδα οπαδών; «Ναι, υπήρχαν αλλά είναι λογικό. Για παράδειγμα θυμάμαι ένα ματς που είχαμε χάσει εντός έδρας κόντρα στον ΠΑΣ Γιάννινα και είχαν έρθει οι οπαδοί να μας συναντήσουν. Για να είμαι ειλικρινής πιστεύω ότι είναι φυσιολογικό γιατί οι οπαδοί αγαπούν την ομάδα και θέλουν να βλέπουν νίκες. Οι οπαδοί του Αρη είναι πολύ θερμοί με την ομάδα τους, οπότε το να μας μεταφέρουν την απογοήτευσή τους και να μας τονώσουν ψυχολογικά είναι κάτι που συμβαίνει»
Ήταν πρώτη φορά που είδες τόσο παθιασμένους οπαδούς με την ομάδα που έπαιζες; «Ναι. Θυμάμαι μια φορά στη Ντεπορτίβο σε μια περίοδο που δεν τα πηγαίναμε καλά και οι οπαδοί ήρθαν στο προπονητικό κέντρο. Αυτά συμβαίνουν. Βέβαια σε κάποιες ομάδες υπάρχει περισσότερη πίεση σε σχέση με άλλες».
Είχαν έρθει ποτέ στην προπόνηση οπαδοί; «Μια φορά μόνο μετά από ένα παιχνίδι απλά για να μας μιλήσουν. Δεν ήταν χαρούμενοι με την ομάδα, δεν κερδίζαμε κλπ. Ακόμα και εδώ στην ΑΕΚ Λάρνακας συμβαίνει αυτό. Πέρυσι είχαν έρθει οπαδοί για να εκφράσουν τη δυσαρέσκεια τους για την ομάδα. Και φέτος μας παρέμειναν έξω από το γήπεδο μετά από έναν αγώνα. Απλά ήθελαν να μας δείξουν πως δεν είναι χαρούμενοι. Αυτό και τέλος. Ήταν κακή στιγμή. Είναι μέρος του ποδοσφαίρου όταν βρίσκεται κάπου με πολύ πάθος και πολύ φανατισμό».
